Η επιληψία είναι μια χρόνια παροξυσμική νευρολογική διαταραχή που έχει ως χαρακτηριστικό της τις επιληπτικές κρίσεις. Οι επιληπτικές κρίσεις είναι το αποτέλεσμα μιας μη φυσιολογικής, αιφνίδιας, υπέρμετρης και υπερσύγχρονης εκφόρτισης μιας ομάδας εγκεφαλικών νευρώνων στον εγκέφαλο.

Η επιληψία έχει περιγραφεί από αρχαιοτάτους χρόνους. Ήδη το 1050 π.χ. περίπου οι βαβυλώνιοι γιατροί περιγράφουν με τις λέξεις “Sibtu” και “Sabatu” (κατάληψη και καταλαμβάνω), τις επιληπτικές κρίσεις που παρατηρούν στους ασθενείς τους, και τις αποδίδουν σε δαιμόνια που καταλαμβάνουν την ψυχή του ασθενούς.

Ο Ιπποκράτης, στο βιβλίο του “ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ” δεν υιοθετεί την θεϊκή και δαιμονική αιτιολογία της νόσου αλλά υποστηρίζει ότι "η λεγόμενη ιερή νόσος (η επιληψία) δεν είναι, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο ιερή από τις υπόλοιπες αρρώστιες. Οφείλεται και αυτή, όπως και εκείνες, σε φυσικές αιτίες και συνεπώς ανάλογους δρόμους πρέπει να ακολουθεί και η θεραπεία". Υπεύθυνες για την αρρώστια είναι σύμφωνα με αυτόν διεργασίες που συντελούνται στον εγκέφαλο, τον οποίο θεωρεί το κέντρο του σώματος.

Το κλινικό φαινόμενο της επιληψίας, οι επιληπτικές κρίσεις ταξινομούνται ανάλογα με την έκταση της εκφόρτισης σε γενικευμένες όταν η εκφόρτιση γίνεται ταυτόχρονα και στα δύο ημισφαίρια, και εστιακές όταν η εκφόρτιση ξεκινάει από συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, με διάφορους υποτύπους στην κάθε κατηγορία.

Τα επιληπτικά σύνδρομα ταξινομούνται και αυτά με βάση δύο άξονες: με βάση τον τύπο των κρίσεων που εμφανίζονται χωρίζονται σε γενικευμένες και σε εστιακές, και με βάση την αιτιοπαθογένεια σε ιδιοπαθής και συμπτωματικές. Η ταξινόμηση αυτή είναι πολύ σημαντική για την πρόγνωση και για την θεραπευτική αντιμετώπιση των κρίσεων.

Περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν επιληψία, και σχεδόν το 80% των περιστατικών με επιληψία εμφανίζεται στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η έναρξη των νέων περιπτώσεων εμφανίζεται πιο συχνά σε βρέφη και τους ηλικιωμένους.

Η επιληψία δεν θεραπεύεται, αλλά οι επιληπτικές κρίσεις ελέγχονται συνήθως με την φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχουν πολλά αποτελεσματικά αντιεπιληπτικά φάρμακα σήμερα, και ιδίως τα νεότερης γενιάς φαίνεται να έχουν πολύ λιγότερες παρενέργειες από τα παλαιότερα αντιεπιληπτικά φάρμακα, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία αν σκεφτούμε ότι οι ασθενείς θα πρέπει να λάβουν μια μακροχρόνια αγωγή. Ωστόσο, ένα μικρό ποσοστό των ατόμων με επιληψία δεν έχουν έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων, ακόμη και με τα καλύτερα διαθέσιμα φάρμακα. Η χειρουργική θεραπεία της επιληψίας μπορεί να προσφέρει έλεγχο των κρίσεων σε ορισμένα μόνο επιληπτικά σύνδρομα όταν δεν υπάρχει ικανοποιητικός έλεγχος των κρίσεων με την φαρμακευτική αγωγή. Δεν είναι όλα τα σύνδρομα επιληψία δια βίου - ορισμένα σύνδρομα περιορίζονται σε συγκεκριμένα στάδια της παιδικής ηλικίας.